Wygląd:
Bylina, od 40 do 120 cm wysokości, o bardzo długim, białym, mięsistym korzeniu palowym. Łodyga wzniesiona, prosta, pusta, z podłużnymi brzegami i rowkami. Liście przyziemne duże, podłużnie jajowate, długoogonkowe, ząbkowane, do 1 m, liście łodygi w górę coraz mniejsze, o bardziej wrębnym brzegu, środkowe pierzastowrębne, górne lancetowate, siedzące, brzegiem piłkowane. Kwiaty drobne, czterokrotne, 5-9 mm, białe, zebrane w gęste wiechowate kwiatostany. Kwitnie od maja do lipca. Owocami są długoogonkowe, jajowate, około 5 mm łuszczynki.
Występowanie:
Pochodzi z Europy Wschodniej i Azji Zachodniej. Pospolity. Rośnie na przydrożach, przypłociach, w rowach. Również często uprawiany na polach i w ogródkach.
Zastosowanie:
Syrop z utartych, świeżych korzeni – w nieżytach oddechowych, przewlekłych katarach, grypie, przeziębieniach, astmie, anemii, braku apetytu, w schorzeniach wątroby i pęcherzyka żółciowego.
Wyciąg wodny z korzeni (jako płukanka) – w stanach zapalnych jamy ustnej, gardła, dziąseł i w grzybicach.
Wyciąg winny z korzeni – w braku łaknienia, anemii, grypie oraz jako środek ogólnie tonizujący, moczopędny, bakteriobójczy, wzmacniający w stanach zmęczenia i wyczerpania fizycznego.
Okłady z utartych świeżych korzeni mają zastosowanie w bólach reumatycznych, nerwobólach oraz stanach zapalnych stawów, ścięgien i mięśni.
Nacieranie sokiem z utartych, świeżych korzeni (z dodatkiem amoniaku) ma zastosowanie w stanach zapalnych stawów, ścięgien, w bólach reumatyczno-artretycznych i w nerwobólach.
Kąpiele stóp w odwarze z korzeni stosuje się w leczeniu grzybic.
Zastosowanie kulinarne
Utarte świeże korzenie stosuje się jako przyprawę dietetyczną. Dodawane do różnych potraw nadają im pikantność i smak.
