Wygląd:
Drzewo, do 40 m wysokości, o szerokiej koronie i krótkim pniu. Kora pnia gruba, ciemna i głęboko spękana. Liście pierzastowrębne, nagie, ciemnozielone, skórzaste, krótkoogonkowe, u nasady opatrzone uszkami. Kwiaty żeńskie pojedyncze lub zebrane w skąpokwiatowe kłoski, męskie w luźne zwisające kotki. Kwitnie w kwietniu i maju. Owoc – jajowaty orzech (żołądź), podłużnie i ciemno prążkowany, osadzony w pokrytej łuskami miseczce (zebrane po kilka na długiej szypułce).
Występowanie:
Pospolity na obszarze całego kraju.
Zastosowanie:
Odwar z kory – w przewlekłych nieżytach żołądka i jelit, zatruciach pokarmowych niektórymi toksynami bakteryjnymi, w przewlekłych biegunkach, drobnych krwawieniach w przewodzie pokarmowym, w stanach zapalnych jamy ustnej i gardła, anginie, nadmiernym poceniu, dolegliwościach prostaty
Przymoczki nasączone odwarem z kory – w oparzeniach, odleżynach, odmrożeniach, zranieniach i owrzodzeniach skóry, owrzodzeniach żylakowatych, wypryskach
Tampony nasączone odwarem z kory – w upławach, stanach zapalnych pochwy i sromu, w nadżerkach, pęknięciach i żylakach odbytu
Kąpiele z dodatkiem odwaru z kory leczą grzybicę i nadmierną potliwość stóp, stany zapalne i owrzodzenia skóry, wypryski, infekcje bakteryjne i świądy skóry, egzemy, łuszczycę, świerzb
