Wygląd:
Bylina, od 30 do 80 cm wysokości, o walcowatym, rozgałęzionym kłączu i licznych korzeniach. Łodyga prosta, najczęściej nierozgałęziona. Liście naprzeciwległe, wąskie, jajowatolancetowate, całobrzegie, siedzące, wonne, o długości ponad 10 cm. Kwiaty jasnoróżowe lub prawie białe, skupione w dwuramienne wierzchotki, zebrane w krótkie grona, wyrastające pęczkami z pachwin liści górnych. Pięć płatków korony posiadających u nasady dna kwiatowego łuskę o dwóch ostrych końcach. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Owoc – jednokomorowa torebka.
Występowanie:
Pospolita. Rośnie w zaroślach, rowach, na nadbrzeżach rzek, przydrożach i innych wilgotnych miejscach. Często hodowana w ogródkach.
Zastosowanie:
Odwar z korzeni – w nieżytach górnych dróg oddechowych, zapaleniu gardła, oskrzeli, anginie, w przewlekłym, suchym kaszlu z zaleganiem flegmy, w astmie, rozedmie płuc, zatruciach pokarmowych, schorzeniach wątroby i śledziony, kamicy moczowej i żółciowej, w zaburzeniach przemiany materii, otyłości, gośćcu, dnie, w niektórych chorobach skórnych, zwłaszcza trądziku, wypryskach skórnych, egzemach, w homeopatii jest stosowany przeciw depresji
Okłady -kataplazmy z papki z korzeni łagodzą bóle reumatyczno-artretyczne
Mycie i nacieranie głowy odwarem z korzeni jest pomocne w zapaleniu łojotokowym skóry głowy, łupieżu, wypryskach skórnych, egzemach, zapobiega wypadaniu włosów
Inne
Pocierany w wodzie korzeń mydlnicy pieni się jak mydło. Już starożytni Rzymianie wytwarzali mydło z koziego łoju i mydlnicy.
