Wygląd:
Bylina, do 2 m wysokości, o zdrewniałym, grubym, pełzającym kłączu. Łodyga pojedyncza, wzniesiona, u góry rozgałęziona, słabo ulistniona, zakończona dużym wiechowatym kwiatostanem. Liście odziomkowe duże, przerywane nieparzystopierzaste, łodygowe skrętoległe, złożone z 2-5 par szeroko jajowatych listków, zaostrzonych, brzegiem podwójnie ostro ząbkowanych, z wierzchu ciemnozielonych, od spodu jaśniejszych. Pomiędzy listkami o długości około 6 cm, wyraźnie mniejsze listki pierzaste. Kwiaty żółtawobiałe o szerokości tylko 6-9 mm, z pięcioma płatkami korony. Rozprzestrzeniają słodkawy zapach przypominający migdały. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Owoc – śrubowato skręcona niełupka.
Występowanie:
Wilgotne łąki, brzegi wód stojących i rzek, podmokłe lasy i zarośla. Również sadzona (jako roślina ozdobna). Często w gęstych skupiskach.
Zastosowanie:
Napar wodny z kwiatów – w grypie, przeziębieniach, dolegliwościach dróg oddechowych, w bólach stawów i mięśni, krwiopluciu, biegunkach, dnie, puchlinie wodnej, chorobach nerek i pęcherza moczowego
Wyciąg alkoholowy z kwiatów ma podobne zastosowanie jak napar wodny
Okłady -kataplazmy z papki z kwiatów – w chorobach reumatyczno-artretycznych i nerwobólach
Kąpiele z dodatkiem odwaru z kwiatów – w chorobach reumatycznych, gośćcu, skazie moczanowej
Inne
Kwiaty były dawniej dodawane jako przyprawa do miodu pitnego.
Z olejku eterycznego wiązówki błotnej otrzymuje się substancję, która jest głównym składnikiem aspiryny.
