Wygląd:
Bylina o wysokości od 40 do 100 cm. Łodyga prosta, dęta, kanciasta, bruzdowana, krotko owłosiona. Liście zwykle nadziemne, nieparzystopierzaste, listki prawie jajowate o dużych ząbkach, ciemnozielone, nieco błyszczące. Kwiaty drobne, białe, niekiedy różowawe, zebrane od dziesięciu do piętnastu baldaszków w jeden wielki baldach. Nie posiada liści nośnych w okolicach baldachu. Gdy poszczególne kwiaty jeszcze rozwijają pąki, kwiatostan jest wyraźnie różowy. Kwitnie od czerwca do września. Owocami są rozłupki.
Występowanie:
Żyzne łąki, mokradła, zarośla, górskie łąki i pastwiska.
Zastosowanie:
Odwar z korzeni lub ziela – w przewlekłych schorzeniach górnych dróg oddechowych, gardła i krtani, w nieżytach oskrzeli, astmie, grypie, przeziębieniu, kaszlu, chrypce, schorzeniach przewodu pokarmowego, żołądka i jelit, zaburzeniach trawiennych, zgadze, biegunce, wzdęciach, dolegliwościach wątroby, schorzeniach pęcherza i dróg moczowych, w kamicy nerkowej, anoreksji, dnie moczowej, krwawieniach, odrze, różyczce
Okłady z wyciągu alkoholowego z korzenia stosuje się doleczeni ran
Inne
Biedrzeniec jest bardzo starą rośliną leczniczą. W średniowieczu był używany jako lekarstwo przeciw dżumie i cholerze, bądź noszony jako amulet.Wyciąg alkoholowy z korzeni działa przeciwskurczowo, powoduje rozszerzenie naczyń krwionośnych, stosowany jest jako płukanka w stanach zapalnych gardła i jamy ustnej
Zastosowanie kulinarne
Młode listki biedrzeńca można spożywać w postaci sałatek.
