Wygląd:
Bylina, od 30 do 100 cm wysokości, o łodydze sztywnej, nagiej, u góry rozgałęzionej, z dwoma biegnącymi wzdłuż brzegami. Liście naprzeciwległe, eliptyczne lub lancetowate, przezroczysto kropkowane (zbiorniczki olejków eterycznych), całobrzegie. Kwiaty złocistożółte, zebrane w luźne, wiechowate, gałęziste kwiatostany na końcu łodygi. Kwiat posiada pięć płatków korony i liczne pręciki. Roztarte między palcami płatki korony wydzielają czerwony sok, tzw. krew św. Jana. Kwitnie od czerwca do września. Owocem jest jajowata torebka, do 1 cm długości.
Występowanie:
Bardzo często spotykany. Występuje w zaroślach, na skrajach lasów, suchych łąkach, nasłonecznionych wzgórzach, miedzach, przydrożach. Również uprawiany.
Zastosowanie:
Odwar z ziela – w zaburzeniach trawiennych, czynnościowych wątroby, nieżytach żołądka i jelit, skurczach naczyń krwionośnych, nadmiernej fermentacji jelit, słabym wydzielaniu żółci, kamicy żółciowej i nerkowej, nadmiernej łamliwości i przepuszczalności naczyń krwionośnych, przewlekłym gośćcu, w chorobach bakteryjnych, nowotworowych, w psychozach, nerwicach, w moczeniu nocnym i stanach lękowych u dzieci, stanach zapalnych jamy ustnej, dziąseł i gardła.
Wyciąg alkoholowy z ziela ma podobne zastosowanie jak odwar, jednak o nieco silniejszym działaniu, oraz służy do nacierań w bólach stawów i korzonków nerwowych.
Sok z kwiatów i ziela stosuje się w nerwobólach, bezsenności, wyczerpaniu nerwowym, dolegliwościach wątroby oraz jako środek poprawiający krążenie.
Przymoczki nasączone naparem lub sokiem z kwiatów i ziela – w owrzodzeniach, odmrożeniach, oparzeniach, trudno gojących się ranach, owrzodzeniach żylakowatych, stanach zapalnych sutka, ropniach odbytu, krwawieniach z nosa.
