Wygląd:
Roślina dwuletnia, o wysokości od 60 cm do 2 m, o mięsistym, brunatnym korzeniu palowym. Łodyga silna, prosta, wzdłuż żeberkowana, często z czerwonawym nalotem. Liście przyziemne duże, do 50 cm, sercowatookrągłe lub jajowate, brzegiem piłkowane lub całe, od spodu pokryte kutnerem, długoogonkowe, liście łodygi zdecydowanie mniejsze, naprzemianległe, jedynie u nasady sercowate. Kwiaty purpurowe, rurkowate, zebrane w wiele dużych kulistych koszyczków zebranych w baldachogrona. Łuski okrywy duże, na szczycie haczykowate. Kwitnie od lipca do września. Owocami są wydłużone niełupki o długości około 7 mm o żółtawym puchu kielichowym.
Występowanie:
Pospolita roślina ruderalna. Rośnie w zaroślach, na przychaciach, przydrożach, rumowiskach, pustkowiach, nasypach kolejowych, nad brzegiem wód.
Zastosowanie:
Odwar z korzeni i liści – w nieżytach przewodu pokarmowego, żołądka i jelit, w dolegliwościach wątroby, dróg żółciowych i moczowych, w zaburzeniach przemiany materii, zwłaszcza w okresie przekwitania, w początkowych stanach cukrzycy, chorobach skórnych oraz jako środek odtruwający.
Okłady -kataplazmy ze zmiażdżonego korzenia – w dolegliwościach reumatyczno-artretycznych i nerwobólach.
Przymoczki nasączone odwarem lub sokiem z korzeni – w trądziku, wypryskach i zmianach skórnych o podłożu metabolicznym.
Kąpiele z dodatkiem odwaru z korzeni są pomocne w łagodnych zaburzeniach czynności skóry, zwłaszcza na tle łojotokowym, mają działanie bakterio- i grzybobójcze.
Kąpiele stóp w odwarze z korzeni i liści stosuje się w leczeniu grzybic.
Mycie włosów w odwarze lub wyciągu olejowym z korzeni działa przeciwłupieżowo.Zastosowanie kulinarne
Rozdrobnione korzenie są doskonałym składnikiem sałatek warzywnych. Jada się również gotowane i marynowane korzenie łopianu.Wyciąg alkoholowy z korzeni i liści ma podobne działanie jak odwar.
Okłady ze świeżych liści uśmierzają bóle nóg u osób w podeszłym wieku.
