Wygląd:
Bylina, od 10 do 60 cm wysokości, z silnie rozwiniętym korzeniem. Łodyga podnosząca się, gałęzista, owłosiona. Liście naprzemianległe, ogonkowe, trójlistkowe, o listkach owalnych, brzegiem drobno ząbkowanych. Blaszka z półksiężycowatą jasną plamką. U nasady ogonka dwa jajowate przylistki. na końcu łodygi pojedyncze, główkowate kwiatostany. Kwiaty motylkowe, do długości 1,5 cm, blado- lub ciemnoczerwone, osadzone w owłosionym kielichu. Kwitnie od maja do września. Owocem jest strąk, okryty zaschniętym kielichem.
Występowanie:
Bardzo często spotykana. Rośnie na łąkach, pastwiskach, miedzach, przydrożach. Również uprawiana.
Zastosowanie:
Napar wodny z kwiatostanów – w zaburzeniach przemiany materii, miażdżycy (obniża poziom cholesterolu we krwi), w zaburzeniach układu pokarmowego, bezsoczności, skąpym wydzielaniu moczu, kamicy nerkowej, nieżytach oskrzeli, nieżytach jamy ustnej, gardła i nosogardzieli, w kaszlu, anginie, bólach i kurczach nóg, chorobach układu krwionośnego, pokarmowego i oddechowego (u osób w podeszłym wieku), w rekonwalescencji oraz jako środek pobudzający wydzielanie interferonu i zwiększający odporność organizmu.
Wyciąg alkoholowy z kwiatostanów ma podobne działanie jak napar wodny.
Przymoczki nasączone naparem z kwiatostanów i ziela – w stłuczeniach, zwichnięciach, złamaniach, obrzękach, świądzie skóry, oparzeniach.
Zastosowanie kulinarne
Kwiatostany dodaje się do sałatek i surówek. Można je też zakwaszać na zimę jak kapustę i podawać jako sałatkę do potraw mięsnych.Sok z ziela i kwiatostanów (z miodem) – w wyczerpaniu fizycznym i nerwowym, rekonwalescencji, w chorobach nowotworowych i wieku starczego oraz jako środek ogólnie wzmacniający.
Kąpiele z dodatkiem naparu z ziela – w chorobach reumatycznych, dermatozach ciała, miażdżycy, rekonwalescencji.
