Wygląd:
Roślina dwuletnia, od 25 do 80 cm wysokości, o charakterystycznym aromatycznym zapachu. Korzeń gruby, spichrzowy. Łodyga pusta, o podłużnych brzegach i rowkach, naga, gałęzista, wyrastająca wzrost z korzenia. Liście błyszczące, częściowo trójsieczne, częściowo pierzaste, o listkach jajowatych, brzegiem wrębnych. Zewnętrzne kontury listków mają prawie kształt rombu. Kwiaty niepozorne, zwykle białe, czasem żółtawe lub zielonkawe, zebrane z pięciu do dziesięciu baldaszków w jeden większy baldach. Kwitnie od czerwca do sierpnia. Owocami są okrągłe rozłupnie o długości około 2 mm.
Występowanie:
Prawdopodobnie Rzymianie sprowadzili seler zza Alp. Występuje na wybrzeżu Bałtyku i Morza północnego. Na glebach słonych. Często uprawiany. Czasem zdziczały z upraw.
Zastosowanie:
Sok z korzeni i liści – w kaszlu, zaburzeniach trawiennych, braku łaknienia, chorobach wątroby i woreczka żółciowego, w miażdżycy, otyłości, chorobach nerek i pęcherza, w alergiach, neurozach, zaburzeniach seksualnych oraz jako środek wzmacniający siły witalne i podnoszący odporność organizmu, przypisuje się mu właściwości zwiększające potencję
Zastosowanie kulinarne
Korzenie i liście selera są doskonałym warzywem przyprawowym, dodawanym do zup, rosołów, surówek, sałatek. Wskazane jest spożywanie ich na surowo. Korzenie jada się również gotowane lub marynowane.
