Wygląd:
Bylina, od 20 do 100 cm wysokości, o grubym kłączu. Łodyga gruba, wzniesiona, prosta, wyrastająca wczesną wiosną, pokryta łuskowatymi liśćmi i zakończona wiechowatym kwiatostanem, złożonym z licznych koszyczków, o czerwonym nalocie. Liście odziomkowe, pojawiające się w późniejszym okresie, bardzo duże, do 1 m długości i 60 cm szerokości, kształtu sercowatego, brzegiem nierówno ząbkowane, na ogonkach liściowych z głęboką bruzdą, obrzeżonych listewkami. Żyłki liści pokryte są od spodu szarym kutnerem. Liście łodygi małe, w kształcie łusek, o czerwonym nalocie. Kwiaty w koszyczkach, u roślin męskich w krępym, u żeńskich w podłużnym kwiatostanie. Okrywy koszyczków mają czerwony nalot, dlatego kwiatostan wydaje się czerwonawy, mimo poszczególnych białych kwiatków. Kwitnie od marca do maja. Owocami są suche niełupki, pokryte białym puchem kielichowym.
Występowanie:
Często spotykane, zwykle w gęstych skupiskach. Występuje na brzegach rzek, potoków i stawów, przy rowach i wilgotnych mokrych miejscach w lasach.
Zastosowanie:
Napar z liści działa kojąco na przewód pokarmowy, stosowany jest w nieżytach jamy ustnej, gardła, tchawicy i oskrzeli, w suchym kaszlu
Sok z liści (połączony z miodem) łagodzi dolegliwości przewodu pokarmowego i jest używany jako środek wykrztuśny
Przymoczki nasączone sokiem z liści (z dodatkiem miodu) – w stanach zapalnych skóry, owrzodzeniach, trądziku, odleżynach, uszkodzeniach skóry.
Okłady ze zmiażdżonych liści mają zastosowanie w leczeniu ran i uszkodzeń skóry
Kąpiele z dodatkiem odwaru z liści mają działanie przeciwzapalne i gojące, są pomocne w stanach zapalnych skóry, owrzodzeniach, wypryskach i innych zmianach skórnych
Odwar z kłączy – w zaburzeniach przewodu pokarmowego, kurczach oraz bólach brzucha i jelit, w dolegliwościach wątroby i woreczka żółciowego oraz jako środek napotny,
Inne
W średniowieczu lepiężnik stosowano jako lek przeciw dżumie.
