Wygląd:
Bylina, od 30 do 90 cm wysokości, z licznymi rozłogami, o silnym zapachu. Kłącze podziemne, krótkie, silnie ukorzenione. Łodyga czworokanciasta, gałęzista, często czerwono nabiegła. Liście nawet do 8 cm długości, naprzeciwległe, podłużnie jajowate, brzegiem nierówno, ostro piłkowane, krótkoogonkowe. Kwiaty wargowe, czerwonawe lub liliowe, zebrane w szczytowe, długie, gęste, walcowate lub główkowate nibykłosy. Kwitnie od lipca do września. Owocem jest rozłupnia.
Występowanie:
Od czasów Starożytnej Grecji i Rzymu uprawiana jako roślina lecznicza. Niekiedy zdziczała w pobliżu ogrodów.
Zastosowanie:
Napar z liści – w dolegliwościach i nieżytach przewodu pokarmowego, żołądka i jelit, w niedokwaśności, wzdęciach, bólach brzucha, braku łaknienia, kolce jelitowej i wątrobowej, w dolegliwościach wątroby i woreczka żółciowego, w żółtaczce, kamicy żółciowej, w rekonwalescencji po przebytym zapaleniu wątroby.
Okłady -kataplazmy z papki z liści – w nerwobólach, półpaścu, zapaleniu nerwu twarzowego, w kolce wątrobowej, bólach brzucha i gardła, w dolegliwościach reumatycznych, bólach głowy.
Kąpiele z dodatkiem odwaru z liści działają odkażająco, chłodząco i pobudzająco (pozostawiają przyjemny zapach i poczucie świeżości)
Zastosowanie kulinarne
Świeże listki mięty są oryginalnym smakowo dodatkiem do sałatek, surówek, sosów, twarożku, szpinaku, farszów, mięs, gotowanych warzyw, sałaty, mizerii, kisieli, galaretek, napojów i wódek.
Z suszonych, rozdrobnionych listków sporządza się herbatkę leczniczą.
