Wygląd:
Bylina, do od 30 cm do 1 m wysokości. Łodyga prosta, wzniesiona, rozgałęziająca się jedynie w górnej części. Liście kwaśne w smaku, dolne ogonkowe i jajowatolancetowate, w nasadzie oszczepowate, górne liście siedzące. Lancetowate liście szczawiu mają u nasady dwa rożki skierowane w dół. Kwiaty drobne, początkowo zielonkawe, później coraz bardziej czerwone. Kwiaty męskie i żeńskie na oddzielnych roślinach. Kwiatostan luźny, gałęzisty, wiechowaty. Kwitnie od maja do lipca. Owoce to tylko 4 mm, osadzone na ogonkach trójkanciaste orzeszki.
Występowanie:
często spotykana. Występuje na żyznych łąkach, polanach, skarpach, pustkowiach, drogach i przydrożach.
Zastosowanie:
Sok z liści – w stanach zapalnych jamy ustnej, anemii, dolegliwościach serca, osłabieniu mięśnia sercowego, przewlekłych biegunkach, chorobach gorączkowych i reumatycznych, nieżycie przewodu pokarmowego, słabych krwawieniach wewnętrznych, owrzodzeniach, świądzie skóry
Przymoczki nasączone sokiem z liści – w drobnych dermatozach, świerzbiączce, świądzie skóry
Zastosowanie kulinarne
Świeże listki dodaje się do surówek i sałatekOkłady -kataplazmy z papki z ziela w bólach reumatyczno-artretycznych
Kąpiele z dodatkiem odwaru z całej rośliny działają ściągająco, wzmacniająco, przeciwświądowo, przyspieszają gojenie ran i uszkodzeń skóry, są pomocne w leczeniu drobnych dermatoz
